[1853]
Autograph a : Zürich ZB, Ms F 62, 310 (Siegelspur) Ungedruckt
Der durch [Johann Jakob]Ammann mitgeteilte Beschluss, die bei Myconius untergebrachten [Zürcher] Studenten sollten sich wegen dessen Arbeitsüberlastung ein anderes Quartier suchen, zwingt ihn zum Schreiben; als wahren Grund vermuten sie aufgrund von Bullingers Brief an Myconius [Nr. 1846] die Befürchtung, dieser könnte ihnen das Gift einer falschen Abendmahlslehre einpflanzen; Myconius hat sie allerdings nur einmal beiläufig darauf angesprochen, und er selbst hält unverbrüchlich daran fest, dass der innere Mensch Christus im Glauben genießt, dass aber Christus nach seiner menschlichen Natur bis zu seiner Wiederkunft zur Rechten des Vaters bleibt. Hofft auf weitere Belehrung; was er zum Weggang aus dem Haus von Myconius denkt, wird Ammann berichten. Segenswunsch und Grüße von seinen Studiengenossen.
Gratiam et vitae incolumitatem a domino deo per Iesum Christum etc.
Meliorem indies studiorum meorum profectum expectans, pater in domino clementissime, in commodiorem et magis opportunum temporis articulum tenues meas ad te dare literulas subinde reieci. At nunc imparatum me cogit nescio quae scribendi necessitas, commune videlicet totius nobilissimi collegii vestri decretum per colendissimum praeceptorem nostrum d. Ammianum 2 scholarcham ad nos proxime transmissum, 3 ut relicto Myconio ad alium bonum et syncerum quempiam civem nos habitatum conferamus, causa interim eius rei non assignata nisi una hac: dominum Myconium laboribus et curis quotidianis oppressum aegre convictores, quorum curam gerat, alere posse. Nos dum aliam quampiam suspicamur subesse causam,
| Briefe_Vol_14_105 | arpa |
|---|
ecce Myconius e tuis literis 4 nobis causam afferre videtur, ne videlicet mala illa de eucharistia opinione affecti olim praesenti illa cicuta ecclesias forsan nobis credendas nostro quoque damno inficeremus. Egregie quidem hoc cautum foret, si Myconius nos hac opinione inficere moliretur, quod tamen hactenus privatim nunquam nisi semel et obiter tantum fecit, ubi, cum responderemus non esse nostri officii circa ardua haec digladiari cum quoquam, praeterea non lacessivit unquam. De me, quaeso, dubitare noli; adeo solidum enim fidei meae ieci fundamentum Christum dominum, ut, etiamsi nescio quot annis mihi cum Myconio, Bucero et Luthero versandum esset, a fide mea gratia spiritus constabilita nunquam dimoverer. Christum ego semper suae ecclesiae adesse et in coena fide, interiore, non exteriore homine ipso nos frui iam olim a te et aliis symmistis tuis, imprimis tamen verbo dei didici, quod nec Myconius neque inferorum mihi portae 5 eripient neque de alia quapiam corporali praesentia persuadebunt. Novi enim a dextris patris humana natura residere dominum, divina autem semper nobis adesse, ideoque hoc, quod ipsi volunt, mihi nunquam persuadebunt. Si enim eo modo, quo in coelum sublatus est, iudicaturus aliquando ignoto nobis temporis articulo revertetur, quid opus nos nostra comestione ipsum a dextra patris pari cum patre potestate in hunc mundum detrahere? Sed haec de his hactenus obiter.
Cuperem interim ego, si aliquando per ocium citra molestiam liceret, ut super his paucula quaedam ad me dares, quae unicae quodammodo deliciae meae futurae essent non mediocriter magis magisque fidem meam confirmaturae. At quid super altera parte respondeam, an Myconium mihi relinquendum censeam necne, Ammianus scholarcha docebit; nolo enim alias plurimis frequenter te negociis obrutum reliquis quoque obtundere; nam vel his ut ignoscas, oro.
Dominus b deus te, precor, nunquam non in salvo rerum tuarum statu ad ecclesiae suae salutem, suam gloriam et proximi commodum conservet. Salutant te cum universa familia tua reliqui omnes consodales mei. 6 Vale.
Basileae, in aedibus domini Myconii, anno salutis nostrae 1544, 22. februarii.
Tuus in domino discipulus Guolphgangus
Hallerus, tui observantissimus.
[Adresse auf der Rückseite:]Vigilantissimo Tigurinae ecclesiae praesidi domino Heinricho Bullingero. domino ac patri suo colendissimo.
