Schweizer Märchen Sagen und Fenggengeschichten

Neu mitgeteilt von Curt Englert-Faye

1984

ZBINDEN VERLAG BASEL

Vom Röseli u vom Reseli

Es isch einisch e Muetter gsi, die hat gäng Rüggeweh gha. Du het sie zu ihrne zwöi Meiteli, zum Röseli u zum Reseli gseit: «Göht zäme i Wald use u suechet Farechrut für uf my chranke Rügge; aber sit de liebi zäme ungerwägs!»

S'Röseli u s'Reseli hei's versproche u si abzöttelet; aber es isch nit lang gange, het s'Reseli nümme nachemöge. Äs het drum e Chnubel am lingge Fueß gha, e Chnubel so groß wie nes Pfünderli.

Wo s'Reseli so isch dehingerblibe, isch s'Röseli toube worde u het gseit: «Da ha-n-i jetzt wieder e Metti mit dir. La gseh, pessier, oder i loufe dervo!»

S'Reseli isch ghumplet u ghumplet, was es nume het möge, aber na me ne Cherli het es müeße abhocke vor Müedi. S'Röseli hat afa stämpferle u het trümpft: «So hoch mira da, so lang de witt, du Zaaggibase!» u isch em Schwöschterli abgschobe. Äs isch i Wald me gschuenet u het sich nüt drum kümmeret, wo-n-ihm s'Reseli het grüeft u agha, äs söll ihm doch warte.

S'Röseli isch dür e Tannewald us u het dänkt: «Da äne mueß i jetzt zume Bächli cho, und änet em Bächli isch e große Farechrutblätz», aber wie-n-äs o isch gloffe-n-u gloffe. isch äs eifach zu keim Bächli cho. Wo süsch Heitistude si gstande, si jetzt Tintebeeri gwachse, u wo früecher d'Tanne wie Cherze is Blaue ufe gluegt hei, si jetzt verchropfeti Grotze gsi mit Bärt u Haxebase. Es het s'Röseli schier afe tschudere i der Hürschete-n-inne. Ufs'Mal isch es du heiterer worde u as isch uf enes Waldmätteli cho. Dert isch es chlys Hüsli gstande mit erne Gärtli drum urne. Us em Chemi het's grouchnet u d'Fänschter si offe gsi. Het s'Röseli dänkt: «Da isch ömel öper daheim, da cha-n-i frage, wo-n-i bi!»

S'Röseli het süferli a d'Tür topplet; aber da isch es erschlüpft, es het ganz hohl tönt; am liebschte wär es grad furtgschprunge; aber vor Angscht si-n-ihm d'Bei schwär gsi. Na me ne Cherli isch en ahi, chrummi, chrydewyßi Frou usecho. Sie het s'Röseli lang, lang agluegt, es het's tüecht, äs chönnti derwyle ga Basel ache u wieder zrügg. Derna hat sie du gseit: «So! so! — bisch du jetzt s'Röseli? So! so! so! Muesch s'Warte lehre. muesch lehre Geduld ha. weiß es guets guets Mitteli!»

Sie het s'Röseli by der Hand gno u isch mit ihm Garten-use, mitts-y-nes Grasmätteli. Dert isch sie drümal umihns umegloffe u het gseit:

«Tue der Lyb verchürze,
mach derfür e Würze!»

S'Röseli het ufs Mal syni Füeß nümme chönne lüpfe. Äs hat chönne chnorze-n-u porze, wie-nes het wölle, äs het am glyche Fläck müeße blybe. — U du si-n-ihm us de Füeß use Würze gwachse u si i Härd abegschloffe. U sy Lyb isch ganz dünn worde. u d'Ärmli o. u-n-es si Dörn u Blettli us ihm usegwachse; sy Chopf aber isch e Rosechnopf worde, wo grad het wölle-n-ufblüeie.

Derwayle-n-isch s'Reseli dür e Wald us ghumplet u het s'Röseli gsuecht. Äntlige het äs das Waldmätteli o gfunden-u het dänkt: «Da isch es Hüsli, da ga-n-i ga frage. ob öppe die Lüt, wo hie wohne, s'Röseli beige gseh.»

Äs het toppelet, u wie bym Röseli isch o jetzt die ahi Frou usecho. Ganz früntlig het sie s'Reseli agluegt u het gseit: «Gäll, du suechsch dys Schwöschterli. Chum, i will dir cho zeige, wo-n-es isch!»

Sie het's Reseli by'r Hand gno u het's i Garte-n-use gfüert. Vor em Rosestöckli isch sie mit ihm bube stab u het gseit: «Was seisch zu däm Röseli?»

Z'Reseli het das Stöckli läng agluegt, u-n-ufs Mal het es grüseli afa briegge u het gseit: «Was mueß i mache, daß es wieder mys Schwöschterli cha wärde?»

Die chrydewyßi Frou het der Chopf gschüttlet, u derna het sie gseit:

«Dy Fueß isch z'schwär,
dy Fueß isch z'schwär,
du humplisch wie-ne-n-alte Bär.»



Schw. Maerchen Sagen-044

Flip


arpa





Aber s'Resli het sie bittet u hättet u het etc gseit: «Liebi,
gueti Frou, was mueß j mache, daß das Stöckli wieder s'Röseli
wird?»

Da her die chrummi Frou no einisch der Chopf gschüttlet u het gseit:

«Dy Fueß isch z'schwär,
dy Fueß isch z'schwär,
du humplisch wie ne-n-alte Bär.»

Aber s'Reseli het ere agha bis sie het gseit: «Du muesch dert über e höchschte Bärg übere. Uf der angere Syte-n-isch es silberigs Seeli. Dert drus muesch du-n-es Chrüegli voll Wasser ga reiche u dermit z'Rosestöckli bschütte. De wird es wieder es Meiteli aberwie chöntsch au. mit däm Chnubel a dym Fueß!»

S'Reseli het sich kei Ougeblick bsunne. As het der Frou es Chrüegli gheusche u-n-isch uf de Wäg. Die spitzige Steine hei-n-ihm d'Füeß gritzet, u hundertmal het es müeße-nabhocke u verschnuppe u het gmeint, jetzt göis nümme; aber de het äs a sys Schwöschterli dänkt u het wieder en Alouf gno.

Wo d'Sunne-n-abe-n-isch, ischt es äntlige z'oberscht uf em Bärg gsi u het chönne hinde-n-aber luege. U du het es es silberigs Seeli gseh, gar nit töifunde. Mit der letschte Chraft isch äs zu däm Seeli gloffe. Je necher es zum Wasser isch cho, je meh hei-n-ihns d'Füeß brönnt; es het's tüecht, sy chrank Fueß syg eis Für. Und es het blanget, für ne-n-y's chalte Wasser chönne z'tünkle.

U wo-n-es äntlige bym Seeli isch gsy, isch es a's Börteli kneulet u het sys Chrüegli gfüllt. Derno het's i däm silbrige Wasser syni Füeß badet. Es het ihns tüecht, das chalt Wasser sygi Balsam.

Wo-n-es name Wyli sy Hogerfueß het usezoge ai, ai! S'Reseli het syne-n-Ouge nid trouet: Es fyns, hechts,

Ungereinisch isch ihm du wieder z'Röseli i Sinn cho. Do isch's j allem Mondschyn über Stock u Stet zrügg, hecht u flingg wie nes Rehli.

Am Morge, ebb d'Sunne-n-uf isch, isch es bym Rosestöckli gsi u het ihm das silberige Wasser agschprützt. —Da si dam Pflänzli d'Bletter, Dörn ud Würze-n-abtrohlet, und uf's Mal isch z'Schwöschterli dagstande. Die zwöi Meiteli hei enand a-n-es Ärfeli gno, u derna hei sie enangere d'Hand gä u si heizue. Ungerwägs hei sie e große, große Arfel Farechrut gfunde für d'Muetter.